Με τα πλέον συγκινητικά και θερμά λόγια, μίλησε ο δήμαρχος Άργους Ορεστικού Παναγιώτης Κεπαπτσόγλου, στην επικήδεια ομιλία που εκφώνησε για τον μεγάλο Αργείτη Δημήτριο Χατσέρα, προκαλώντας έκδηλη συγκίνηση.
Η Επικήδειος του Παναγιώτη Κεπαπτσόγλου (στο τέλος του κειμένου υπάρχει και σε βίντεο)
οι ευχές και η παρουσία όλων μας σήμερα συνοδεύουν το ταξίδι προς την αγκαλιά του φιλεύσπλαχνου Θεού ενός ανθρώπου συμβόλου, τόσο για τη μικρή τοπική μας κοινωνία, όσο και για την επιστημονική κοινότητα.
Όλοι γνωρίζουμε ότι κάποτε θα έρθει για τον καθένα αυτή η δύσκολη στιγμή του αποχωρισμού. Όταν όμως πρόκειται για προσωπικότητες σαν τον εκλιπόντα, λόγω της ολοφώτεινης παρουσίας τους στον κόσμο, μεταθέτουμε συνεχώς αυτή την ώρα σε ένα σημείο απροσδιόριστο, σχεδόν ανύπαρκτο. Το ίδιο νιώθαμε και για τον Δημήτριο Χατσέρα. Τόση υπήρξε η εμβέλεια της χαρισματικής προσωπικότητάς του.
Ο μακαριστός κατάφερε να ενσαρκώσει με την παροιμιώδη εσωτερική του ευγένεια κάτι που όλο και περισσότερο στις μέρες μας δυστυχώς σπανίζει: το πρότυπο του επιστήμονα-ανθρώπου. Από ανθρώπους επιστήμονες ο κόσμος μας είναι γεμάτος. Από επιστήμονες ανθρώπους όμως, όπως ο εκλιπών, όχι. Και ίσως μια απόδειξη γι’ αυτό να είναι και το γεγονός ότι η εξόδιος ακολουθία του αγαπημένου μας γιατρού τελείται σήμερα, που η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη δύο αγίων αναργύρων συναδέλφων του, των ιατρών αγίων Κοσμά και Δαμιανού.
Η σπουδαία μορφωτική του καλλιέργεια και η αναγνωρισμένη επιστημονική του κατάρτιση ποτέ δεν αυτονομήθηκαν από το κεφάλαιο άνθρωπος. Ποτέ δεν έγιναν αιτία επίδειξης και κομπασμού, επιδίωξης τιμών και πλουτισμού. Πάντοτε τέθηκαν στην απολύτως ανιδιοτελή υπηρεσία των αγαπημένων συμπατριωτών του, των χιλιάδων φοιτητών του, του κάθε συνανθρώπου αδιακρίτως. Η ρητορική του δεινότητα, η μεταδοτικότητά του, η επιστημονική του εμβρίθεια, η συνεχής πνευματική του εγρήγορση τον καθιστούσαν σημείο αναφοράς για τα επιστημονικά και ακαδημαϊκά ενδιαφέροντα πολλών σύγχρονων και κατά πολύ νεώτερων συναδέλφων του. Δεν είναι τυχαίο ότι για πολλά χρόνια μετά τη συνταξιοδότησή του το λαμπρό μυαλό του συνέχιζε να τροφοδοτεί με γνώσεις και ήθος νέους φοιτητές.
Είθισται σε ανάλογες περιστάσεις οι επικήδειες αναφορές να υπερτονίζουν τα όποια θετικά στοιχεία του θανόντος παραβλέποντας ανθρώπινες αδυναμίες και σφάλματα. Και είναι σωστό, γιατί έτσι επιβάλλει η αρχοντιά της αγάπης. Όμως, στην περίπτωση του πολυαγαπητού μας Δημητρίου Χατσέρα, κανένας, μα κανένας, δεν θα δυσκολευόταν να αναζητήσει τα φωτεινά ανάμεσα στα γκρίζα, που όλους ανεξαιρέτως μας βαραίνουν ως ανθρώπους λιγότερο ή περισσότερο. Η ευγένεια της ψυχής του, η προσήνεια, το ανεπιτήδευτο χαμόγελο, η ανοιχτοσιά της καρδιάς του, η αγάπη για τον τόπο του και τους ανθρώπους του, η βαθιά ανθρώπινη άσκηση της επιστήμης του, τα ανεπανάληπτα διδακτικά του προσόντα και τόσα άλλα, που γνωρίζουν όσοι είχαν την καλή τύχη να τον γνωρίσουν εγγύτερα, επάξια του απονέμουν τον χαρακτηρισμό του άρχοντα. Όχι βέβαια με την ευτελή έννοια εκείνου που σε κάθε επίπεδο θέλει να άρχει, να εξουσιάζει, αλλά με την έννοια του ανθρώπου, που εκούσια μικραίνει τον εαυτό του και τις αρετές του∙ γιατί γνωρίζει ότι αυτά είναι άνωθεν δωρεές προς διακονία της κοινωνίας και όχι προς ίδια εκμετάλλευση και επιβολή.
Για τον εκλεκτό εκδημήσαντα θα μπορούσε κάποιος να μιλά με τις ώρες. Τόσο πλούσιος εσωτερικά υπήρξε. Όμως, είμαι σίγουρος, ότι ο ίδιος θα μας εμπόδιζε λόγω της θαυμαστής ταπεινοφροσύνης του, μάρτυρας της οποίας έγινε ο οποιοσδήποτε συναντήθηκε μαζί του ακόμη και για δευτερόλεπτα της ώρας. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ή να διαφωνήσει ότι ο ιατρός Δημήτριος Χατσέρας ταυτίστηκε με τη γενέτειρά του, την πόλη του Άργους Ορεστικού και την τίμησε όσο λίγοι. Κι αν αυτό είναι συνηθισμένο για ανθρώπους που δεν ξεχνούν την καταγωγή τους, στην περίπτωση του μακαριστού ιατρού συνέβη και κάτι ακόμη αξιοθαύμαστο και σπάνιο: Η πόλη ταυτίστηκε μαζί του. Ο καθηγητής Δημήτριος Χατσέρας έγινε ο γιατρός μας, η περηφάνεια μας, ο καλύτερος πρεσβευτής του ακριτικού μας τόπου∙ το εκλεκτό τέκνο, του οποίου ένας περίπατος στην πόλη αρκούσε, ώστε να γίνει ο ίδιος δέκτης της ατόφιας αγάπης και του αληθινού σεβασμού προς το πρόσωπό του από τον οποιοδήποτε. Στην κυριολεξία υπήρξε ένα ζωντανό και καθολικά αποδεκτό σύμβολο. Γνωρίζω ότι στην εποχή μας έχουν σχετικοποιηθεί τα πάντα. Ανάμεσά τους και η έννοια του ανθρώπου – συμβόλου, που πλέει στα βρώμικα νερά της ευτέλειας. Ευτυχώς όμως πρόσωπα σαν τον Δημήτριο Χατσέρα υπάρχουν για να λευκαίνουν και να αποκαθιστούν ό,τι η φτήνια των ημερών έχει εξαχρειώσει και μολύνει.
Πολυσέβαστε και αγαπημένε μας κύριε καθηγητά, καύχημα της πόλης του Άργους Ορεστικού και της επιστήμης, ευχόμαστε να έχετε καλή ανάπαυση στα χέρια του φιλάνθρωπου Θεού. Μπορεί κατά την ευγενική πορεία σας από τη ζωή αυτή να μην δημιουργήσατε σαρκική οικογένεια. Δημιουργήσατε όμως, και αυτό είναι απείρως δυσκολότερο, όλοι το καταλαβαίνουν, μια τεράστια πνευματική οικογένεια. Και η δημιουργία της πνευματικής οικογένειας είναι απείρως δυσκολότερη, διότι δεν θεμελιώνεται σε δεδομένες σχέσεις, αλλά σε σχέσεις που δεν είναι αυτονόητες, που κατακτώνται μόνον όταν κάποιος σας και εσάς εμπνεύσει και κερδίσει τους ανθρώπους γύρω του.
Εμείς λοιπόν, η μεγάλη οικογένειά σας, σας προπέμπουμε με αγάπη πολλή, από το περίσσεμα της αγάπης που εσείς πρώτος μας χαρίσατε.
Αιωνία η μνήμη σας εκλεκτέ συμπολίτη μας. Καλό παράδεισο καθηγητά της καρδιάς μας. Καλή Ανάσταση Δημήτριε Χατσέρα, άνθρωπε σπάνιε.
