Την Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2023, ημέρα εορτής του Αγίου Αντωνίου του μεγάλου, παρέδωσε την ψυχούλα της στο Θεό μια ”παράξενη” γυναίκα από το Άργος Ορεστικό, που στα τελευταία χρόνια, λόγω της εμφάνισης της, προκαλούσε τον χλευασμό, δυστυχώς, κάποιων ανθρώπων!
Γράφει ο Βαγγέλης Παπαδόπουλος.
Ο λόγος για την κυρία Σοφία Μοναχού. Θεώρησα τεράστια και ιερά υποχρέωση μου, να γράψω μερικές αράδες, για μια γυναίκα, που από σήμερα 17 Ιανουαρίου, δεν είναι πια μαζί μας σε αυτήν την πρόσκαιρη ζωή, αλλά έφυγε για την αιώνια!
Μια γυναίκα μοναχική, λες και το επίθετο της, Μοναχού, ήταν και τρόπος ζωής! Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου και τα βήματα μου να οδηγούνται στον ιερό τόπο της Εκκλησίας και συγκεκριμένα σε αυτόν της Αγίας Παρασκευής, την θυμάμαι ΠΑΝΤΑ και εκείνη στην Εκκλησία αδιαλείπτως! Εκείνα τα χρόνια βέβαια μαζί με την αδερφή της Κυπαρισσία, η οποία έφυγε αρκετά χρόνια πριν από την ζωή, αφήνοντας την Σοφία ολομόναχη σε τούτη την ζωή. Ποτέ όμως δεν την θυμάμαι να γκρινιάζει ή να στεναχωριέται για το ότι έμεινε μόνη! Μα δεν ήταν μόνη, ποτέ δεν ένιωσε μόνη! Πάντα μα πάντα ΜΑ ΠΑΝΤΑ είχε στήριγμα και παρέα της τον ίδιο τον Θεό, ήταν ΟΛΗ της η ζωή!
Η εικόνα της κυρίας Σοφίας τα τελευταία χρόνια, προκαλούσε σε πολλούς αηδία, σε άλλους προβληματισμό και σε άλλους περιέργεια. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν περνούσε απαρατήρητη. Και πως θα μπορούσε, αφού ακόμα και μέσα στο καλοκαίρι περπατούσε με παλτό ή μέσα στο καταχείμωνο με παντόφλες και σχεδόν πάντα με ένα πρόσωπο μαυρισμένο, μάλλον από κάρβουνα και ατημέλητη. Φυσικά η εξωτερική της εικόνα ήταν κάτι που δεν την ένοιαζε ποτέ! Ακόμα κι εγώ όταν την έβλεπα σκεφτόμουν διάφορα… Μα κάποια στιγμή, μια σκέψη κυρίευσε τον νου μου και σήμερα που πια έφυγε από την ζωή, εδραιώνεται μέσα μου!
Η σκέψη μου ήταν πως δεν πρόκειται για μια απλή γυναίκα, αλλά για μια ΑΓΙΑ! Ναι μια Αγία. Και πως μπορεί να μην είναι Αγία αφού ΟΛΗ της ζωή την πέρασε με τον Θεό; Πως να μην είναι Αγία, αφού η μόνη της έξοδο ήταν για να πάει στην Εκκλησία και το πολύ πολύ στο μανάβικο για να πάρει δύο μανταρίνια και μια μπανάνα… Τίποτα δεν την ένοιαζε, τίποτα δεν την άγχωνε, τίποτα δεν την στεναχωρούσε! Καμία υλική εξάρτηση δεν είχε! Μόνη της έννοια η κοινωνία με τον Θεό! Αυτό μόνο την ένοιαζε! Είχε όλα τα γνωρίσματα ενός Αγίου ανθρώπου τα οποία εύκολα μπορεί να διακρίνει κανείς, αν μελετά τακτικά την ζωή των Αγίων! Την θυμάμαι πολλές φορές, είτε στα μπροστινά καθίσματα, είτε σε πιο πίσω, να παρακολουθεί όλη την ακολουθία συνέχεια όρθια! Η ευλάβεια της παροιμιώδης! Σαν τα χρόνια την πήραν, και ο νους της άρχισε να σαλεύει (προσωπικά δεν είμαι βέβαιος αν η σαλότητα της ήταν εξολοκλήρου παθολογική ή αν και η ίδια επεδίωκε να δείχνει έτσι) δεν άντεχε να παρακολουθεί συνέχεια όρθια τις ιερές ακολουθίες. Πολλοί την είχα για τρελή! Μα μήπως και την Αγία Σοφία, την Αγία της Κλεισούρας, για τρελή δεν την είχαν; Και αν καθίσει κανείς και δει τις ομοιότητες δεν μένει παρά να συμφωνήσει πως και η κυρία Σοφία μας, είναι στα χέρια του Θεού, έχοντας αποβάλλει κάθε τι το γήινο, δηλαδή έχοντας κερδίσει την Αγιότητα!
Ακόμα και τις δύσκολες ώρες που έδειχνε να μην μπορεί να αντεπεξέλθει σε στοιχειώδες ανάγκες, ο Θεός δεν την άφησε μόνη και αβοήθητη! Από την μία ο Ιερέας πατέρας Λεωνίδας Μπάρδος και από την άλλη ένας λαμπρός νέος της πόλης (δεν έχω λάβει άδεια να αναφέρω το όνομα του) που πάντα την αγαπούσαν και την νοιάζονταν, φρόντισαν για όλα και έτσι το τελευταίο χρονικό διάστημα βρέθηκε σε ένα γηροκομείο της Κοζάνης που την περιέθαλψε με πάρα πολύ αγάπη! Ακόμα και εκεί οι άνθρωποι που την φρόντισαν, ομολογούν ότι η κυρία Σοφία δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος αλλά κάτι ξεχωριστό!
Τον πρώτο καιρό της πανδημίας του κορωνοϊού, που προφανώς δεν αντιλήφθηκε, πήγε όπως πάντα στην Εκκλησία. Έτυχε να είμαι από έξω και θυμάμαι να προσπαθεί να ανοίξει την κλειδωμένη πόρτα, αφού απαγορευόταν η τέλεση ακολουθιών, όπως είχε επιβληθεί. Μη αντέχοντας να την βλέπω να ταλαιπωρείται, την πλησίασα και την είπα: Κυρία Σοφία, λόγω μιας αρρώστιας που μεταδίδεται εύκολα οι Εκκλησίες έχουν κλείσει και δεν επιτρέπεται κόσμος, καλύτερα να γυρίσετε σπίτι σας. Δεν μπορώ με τίποτα να ξεχάσω τον τρόπο που αργά γύρισε το κεφάλι της προς εμένα, κάρφωσε το βλέμμα της επάνω μου και είπε: Μα είναι δυνατόν να κλείσει η Εκκλησία; και συνέχισε να με κοιτά, χωρίς να μπορώ να της δώσω καμία απάντηση… είμαι βέβαιος ότι κατάλαβε την αμηχανία μου και την δική μου στεναχώρια, κατέβασε το κεφάλι και έφυγε χωρίς άλλη κουβέντα, ήσυχη όπως ήταν σε όλη της την ζωή!
Στην παρούσα φάση δεν θα ήθελα να αναφέρω άλλα, αν και είμαι βέβαιος ότι στο μέλλον, καλά να μας έχει ο Θεός, το πρόσωπο της θα μας απασχολήσει πολύ! Να το θυμάστε αυτό…
Η κυρία Σοφία θα κηδευτεί αύριο Τετάρτη 18 Ιανουαρίου στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Άργους Ορεστικού στις 13.30. Αφού δεν ήταν ένα σημαντικό πρόσωπο, λογικά δεν θα παραβρεθεί πολύ κόσμος στην κηδεία της, αλλά όσοι θα πάνε να είναι σίγουροι πως θα χαιρετίσουν μια ΑΓΙΑ!!!
