20 Ιουλίου 2020, 46 χρόνια μετά και οι σειρήνες του πολέμου αντηχούν ακόμη στα αυτιά μου.
Παιδικές μνήμες με το φόβο ζωγραφισμένο στα δακρυσμένα μας μάτια, αποχαιρετώντας τους επίστρατους πατεράδες μας σε έναν πόλεμο και μια εισβολή που προκάλεσαν οι σύγχρονοι εφιάλτες της Ελλάδας, με δράσεις, αλλά και συνθήκες που δημιούργησαν με τις υπογραφές τους αρκετά χρόνια πριν.
Δεν ξεχνώ τα αδέρφια μας που ζουν ακόμη και σήμερα την προσφυγιά, αντικρίζοντας από τα φυλάκια και τα οδοφράγματα τα σπίτια και τα περιβόλια τους στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου.
Πόσο όμοιες φαίνονται και πάλι οι καταστάσεις και οι πολιτικές συγκυρίες.
Ο Θεός να βάλει το χέρι του.